De impact van babysterfte op broers en zussen.
Ik las: “Mama ik kom jou wel troosten”, van Brigit Nieuwenstein.
Laat ik beginnen te vertellen dat ik van nature geen lezer ben. Veel boeken in de kast waren verplichte kost tijdens mijn diverse opleidingen. Het boek van Brigit Nieuwenstein: “Mama, ik wil jou wel troosten” is één van de boeken die ik vanuit persoonlijke én professionele belangstelling besloot te kopen en te lezen.
Persoonlijk , omdat daar waar het verhaal over Serge staat, het zoontje van Brigit die kort na de geboorte stierf, evengoed mijn eigen verhaal als lotgenoot kon zijn opgetekend. Professioneel , omdat Brigit en ik beide bekend zijn met psychosynthese. Deze humanistische stroming in de psychologie geeft ons en wellicht meer ouders, meer inzicht en houvast bij de tragedie van dit thema: “de impact van babysterfte in het gezin op broers en zusjes.”
Ik heb dit boek achter elkaar in één dag uit kunnen lezen. Dat lukte, omdat ik vooral in het eerste deel veel herkenning en erkenning vond van eigen ervaringen: de stroom emoties en het gebrek aan regie hierover, de gedachten van mezelf en reacties van anderen en vooral ook de vrije val waarin ik terecht kwam toen mij dit ook overkwam.
In het tweede deel wordt duidelijk dat je het met ‘voelen’ alleen niet redt en ook ‘helder’ denken nodig hebt om weer grip te krijgen op het geheel. Cijfers en statistieken (hoe vaak komt dit nou voor en hoe zijn we er in het verleden mee omgegaan?) kunnen dan helpend zijn om meer afstand te creëren tot de stroom van gevoelens en gedachten, en de weg te vinden naar meer inzicht en (be)grip.
En na dit inzicht worden in het laatste deel handvatten aangereikt: We kunnen ook fysiek voelen waar de last terecht is gekomen en hoe we die last weer kunnen teruggeven aan wie het behoort, waardoor we last kunnen omzetten naar kracht. Draagkracht, als stevige bodem onder wat eigenlijk niet te dragen is. Brigit noemt onder andere het systemisch werken met “opstellingen”. Ook dat heeft mij persoonlijk veel gebracht en ik herkende ook dit onderdeel sterk.
Emotie, denken, fysieke ervaring en intuïtief voelen op zielsniveau raken hier elkaar.
Dan wordt gaandeweg het lezen ook duidelijk dat niet alleen je eigen balans in denken, voelen en handelen verstoord is geraakt, maar ook het evenwicht in en tussen de andere gezinsleden wordt beïnvloed. Zo nam in het verhaal van Brigit dochter Lenka, toen twee jaar oud, de rol over van ouder: zij wilde haar moeder troosten in haar pijn en verdriet. Zij droeg de last van haar ouders. Groter trauma dan het verlies van haar broertje was wellicht haar ouders te zien lijden, want daarmee werd de stevige en veilige balans die zij tot aan de geboorte van haar broertje voelde, niet meer geheel vertrouwd en besloot zij onbewust om meer te gaan dragen dan goed is voor een kind.
Tijdens het lezen kon ik continue mijn eigen situatie herkennen tot en met het moment van bewustwording. Als het voor mij zo waarachtig is wat geschreven is, en zo de kern raakt, dan zal dit boek dat wellicht ook voor anderen zijn die iets dergelijks meemaakten.
Ook als psychosynthese professional/collega kan ik het boek heel erg waarderen. Er wordt nog veel te weinig gedeeld over de impact die babysterfte heeft binnen het familiesysteem. Kinderen geboren nádat een baby overleden is, kunnen die impact op een andere manier ook voelen en ervaren. Zij kunnen ervaren dat zij op de wereld zijn gekomen ter vervanging van een overleden broertje en zusje. Het is daarom dat we, als hulpverleners, ouders mogen helpen om zelf hun eigen last te leren dragen, indien nodig met professionele therapie. Zodat onze kinderen vrij kunnen zijn/blijven in wie ze willen zijn of worden.
Het boek roept ook op tot evaluatie van onze intake bij de start van een therapeutisch proces: vragen we voldoende uit over de “aanwezigheid” van niet meer aanwezigen in een familie? Dat wat niet gezegd is, gekend is, niet zichtbaar maar wel voelbaar? We mogen onze gevoelige zielen meer laten spreken, het intuïtief weten meer laten zeggen. Dank je wel Brigit voor dit verhaal, dit boek en deze wijsheid.
Ik hoop dat jouw boek de wereld laat inzien dat we, ondanks dat babysterfte in aantal afneemt, de impact in familiesystemen nog jarenlang aanwezig kan zijn.
